4. Officiële zaken

Begin maart zijn we weer een week naar Aragon terug geweest. Dit keer om zoveel mogelijk officiële zaken te regelen, zodat aan het einde van de week het land officieel van ons zou zijn en natuurlijk ook een beetje vakantie!

We zijn op zondagmorgen naar Barcelona gevlogen en zijn vervolgens rustig langs de kust naar het zuiden gereden. Net onder Cambrils vervolgens de bergen en het natuurpark Els Ports doorgestoken richting Valderrobres (Matarraña), Aragon. Een ongelooflijke mooie rit! We hadden via AirBNB een heel mooi huisje gehuurd, waar we niet veel zijn geweest, maar heerlijk hebben geslapen.

Maandagochtend hadden we de eerste afspraak: een NIE nummer regelen. Een NIE nummer is net zoiets als ons BSN nummer, dat heb je in Spanje voor alles nodig. Dit kun je in Nederland regelen via de Spaanse ambassade, maar wij hebben ervoor gekozen om dit met behulp van de Spaanse makelaar rechtstreeks bij de Guardia Civil te regelen. Allereerst werden we uitvoerig gefouilleerd, daarna mochten we in een klein, kaal kantoortje plaatsnemen. Gelukkig ging David, de makelaar mee, want de politieman sprak geen Engels en had nog nooit een aanvraagformulier voor een NIE nummer ingevuld. Toen dat na een anderhalf uur was afgerond, moest David vervolgens de tax gaan betalen bij de bank en met dat betalingsbewijs weer terug naar de politie, waar we vervolgens een papiertje meekregen met ons NIE nummer erop…hoezo omslachtig!

Daarna hadden we een afspraak bij de bank om een Spaanse bankrekening te openen. Ook alweer zo’n omslachtig en bureaucratisch proces met een heleboel handtekeningen die we moesten zetten. We hebben namelijk een Spaanse bankrekening nodig om de notaris te kunnen betalen, maar daarover later. Maar goed een paar uur later hadden we een bankrekening, was onze betaalpas aangevraagd en hadden we Internetbankieren (helaas wel in het Spaans).

Dinsdag hadden we lekker vrij. Het was ontzettend mooi weer, dus we hebben een mooie wandeling gemaakt richting een waterval. De waterval was helaas opgedroogd, maar misschien hebben we later wel de kans om hem eens te zien. Moet het wel meer regenen dan dat het momenteel doet in Matarraña.

Woensdag hadden we ’s middags een afspraak met onze architect, Manuel. Samen met hem zijn we naar ons land gereden. Daar aangekomen bleek ook Juanito, onze waterwichelaar, al aanwezig te zijn. Wij hadden zelf eigenlijk al bepaald waar ons huis moest komen, maar Manuel wilde graag over het hele land lopen om te kijken hoe de energie was en waar qua zon, wind en uitzicht de beste plek was. Uiteindelijk was hij het met ons eens. Daarna kwam Juanito ons vertellen dat hij water had gevonden op ons land, vlak bij het schuurtje. We zijn met hem meegelopen en hij heeft met en zonder ons met de wichelroede gelopen. Een bijzondere ervaring. We hoeven gelukkig geen bron te slaan, omdat we water van de gemeente kunnen afnemen (daar moeten we wel een pijp van 3 kilometer voor laten aanleggen). Maar in geval van nood….

Vervolgens zijn we samen met Manuel weer naar Valderrobres gereden en hebben daar samen met David genoten van een uitstekende lunch/tapas (hoe noem je dat om 3 uur ’s middags?). We hadden zelf thuis al een ontwerp gemaakt van ons huis en na wat heen en weer gepraat en dingen duidelijk gemaakt, vond Manuel het een goed plan. Daarna heeft hij nog een impressie gemaakt van de buitenkant.

Donderdag waren we weer vrij en we zijn toen wat rond gaan rijden in de streek. We reden over een redelijk stille weg (eigenlijk zijn alle wegen hier rustig) toen we opeens geroep hoorden. We zijn toen omgekeerd en kwamen bij een bestelauto uit, die ongeveer loodrecht omlaag stond, met alleen de wielen nog boven de weg. De vrouw bleek Nederlandse te zijn en was vergeten om de handrem erop te doen, toen ze even de auto had geparkeerd! We hebben de dame maar naar huis gebracht, ze stond te trillen op de benen.

Vrijdag was dan de grote dag! We zijn eerst met David naar de bank gegaan. Daar hebben we een cheque opgehaald met het bedrag dat bij de notaris overhandigd diende te worden. De rest hebben we cash opgenomen. Vervolgens zijn we met David naar de notaris gereden in Mora, ongeveer een uur rijden. Daar hebben we de verkopende partij ontmoet, een heel aardig stel, net iets jonger dan ons. We zijn al uitgenodigd om de volgende keer lekker taart te komen eten en ook een keer met hem de bergen in te gaan, hij klimt namelijk in zijn vrije tijd! Na het officiële gedeelte hebben wij de cheque overhandigd en kregen wij een geweldige sleutel terug. De sleutel van de schuur op het land.

We zijn met zijn tweeën terug gereden naar ons land en hebben met een lekker flesje wijn en wat tapas gevierd dat het nu officieel van ons is!